Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Ο Ελληνο-Αμερικάνος μας βάζει τα γυαλιά για τις καταλήψεις....

Κύριε Διευθυντά,

η αντιμετώπιση των μαθητικών καταλήψεων από σας και το σύνολο σχεδόν του τύπου είναι δραματικά λανθασμένη.

Πρώτον, αδυνατώ να πιστέψω ότι οι καταληψίες έχουν στο μυαλό τους το καλό της Παιδείας. Αν πράγματι ενδιαφερόντουσαν για την Παιδεία και όχι για το χαβαλέ ή πολιτικές σκοπιμότητες θα οργάνωναν τις διαμαρτυρίες τους μετά το πέρας των μαθημάτων ή το Σαββατοκύριακο. Το να διακηρύττεις ότι υπερασπίζεσαι το δημόσιο σχολείο και ταυτόχρονα με τις ενέργειες σου να το υποβαθμίζεις περισσότερο και να σπρώχνεις τους συμμαθητές σου στην αγκαλιά των ιδιωτικών είναι ή υποκρισία ή βλακεία.

Δεύτερον, η κατάληψη είναι μια ενέργεια παράνομη, αφού αντιβαίνει στο άρθρο 334 του Ποινικού Κώδικα (http://e-rooster.gr/07/2006/295). Βασική αρχή της δημοκρατίας είναι ότι η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Μια κατάληψη είναι παράνομη ακόμα κι όταν αποφασίζεται από την πλειοψηφία (πράγμα που είναι αμφισβητήσιμο τόσο για τις μαθητικές όσο και για τις φοιτητικές καταλήψεις).

Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε τη διαφορά μεταξύ καταστολής και εφαρμογής του νόμου. Καταστολή είναι ο βίαιος περιορισμός των διαμαρτυριών από το κράτος και είναι καταδικαστέα. Στη δημοκρατία, η διαμαρτυρία με τη μορφή διαδηλώσεων, φυλλαδίων, πικετοφοριών, άρθρων σε εφημερίδες και το διαδίκτυο, είναι όχι μόνο αναφαίρετο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση των ενεργών πολιτών. Όμως οι καταλήψεις, οι βανδαλισμοί, ή ο αποκλεισμός δρόμων είναι αξιόποινες πράξεις που δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές και να μένουν ατιμώρητες. Τέτοιες πράξεις νομιμοποιούνται μόνο υπό συνθήκες κατάλυσης των δημοκρατικών ελευθεριών, δηλαδή σε μιά δικτατορία.

Σε μια ευνομούμενη χώρα η αστυνομία θα επενέβαινε στα σχολεία και θα προσπαθούσε πρώτα με το καλό να πείσει τους καταληψίες να ανοίξουν τις πόρτες. Αν δεν το έκαναν, θα τους συλλάμβανε και θα τους οδηγούσε στον εισαγγελέα όπου θα είχαν όλες τις συνέπειες που ο νόμος προβλέπει. Αλλά η Ελλάδα δεν είναι ευνομούμενη χώρα, είναι ξέφραγο αμπέλι όπου κανείς κάνει ότι θέλει: χτίζει αυθαίρετα όπου θέλει, ρίχνει τα μπάζα του όπου θέλει, εισπράττει μίζες και φακελάκια ανενόχλητα. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχει μόνο το προσωπικό συμφέρον. Η υπακοή στους νόμους είναι για τα κορόϊδα. Το μήνυμα που στέλνουμε στα παιδιά με την ανοχή που δείχνουμε σε παράνομες ενέργειες είναι ότι όλα επιτρέπονται, αρκεί να μην τα κάνεις μόνος σου και να έχεις κάποια συμπαθητική πρόφαση.

Θέμης Λαζαρίδης
Νέα Υόρκη